LOSLIPPIGHEID
Ogenschijnlijk nietszeggende woorden kunnen de spreker verraden. Zo herinner ik mij een raadsheer die de in de zittingszaal aanwezige partijen monsterde en na raadpleging van het dossier lichtelijk ontdaan vroeg of zij in waren voor een schikking. Nadat zoiets door één van hen verontwaardigd van de hand was gewezen mompelde hij: ‘ik heb mijn best gedaan.’ Daarop zei hij met een grafstem: ‘ik heb alles gelezen’ en bepaalde een datum voor het arrest. Toen ik van de beslissing vernam drong het nog niet tot mij door. Pas nadat ik bekomen was van de uitslag, de raadsheer had de partij die niet wilde schikken genadeloos het ongelijk gegeven, kwam het heldere licht. Op de zitting had raadsheer twee zaken duidelijk gemaakt. Dat hij alles had gelezen was uitzonderlijk geweest en verder dat hij zoiets verschrikkelijks niet eerder was tegengekomen.
Ik herinner mij dat nu weer na het kijken naar de teevee gisteren waar de politicus Alexander Pechtold van D’66 zich uitliet over het multiculturele drama. Dat uitlaten hield in dat hij het anders zag. Zijn woorden waren een demonstratie van spreekkunst in de overtuiging dat iemand die zo kan spreken wel geloofd moet worden. Helaas versprak hij zich en vermelde terloops dat hij als politicus natuurlijk al in het begin van de jaren negentig wist van de onevenredig hoge criminaliteitscijfers van allochtone jongeren. Maar het moest duidelijk zijn dat je zoiets niet aan de grote klok kon hangen. Een goed verstaander begrijpt, deze politicus is naïef, dan wel heeft een dubbele agenda.
Ook de politicus Emile Roemer doet van zich spreken. Zo laat hij zich zien als een volleerd bokser slaande tegen een boksbal en hanteert de verkiezingsslogan ‘Pak de Macht’. Terwijl de politicus Alexander Pechtold zich opwerpt als minister president voor alle Nederlanders laat Emile Roemer alvast weten dat wat hem betreft velen door het stof zullen moeten.
Het optreden van de voorman van Denk, de van de Partij van de Arbeid afgesplitste partij, is ook opmerkelijk. Deze voorman wiens naam niet zo gemakkelijk in de Nederlandse spelling is uit te drukken en die ik gemakshalve maar ‘de Turk’ noem (voor hen die dit diffamerend vinden, Raymond Westerling werd ook zo genoemd), wist te melden dat beloftes van Kamerleden gedaan in de moskee in het parlement niet waren nagekomen. Wat deze Turk betreft wordt dus de volksvertegenwoordiging in de moskee voorgekookt. Hij leek overtuigd dat alle Nederlanders hier begrip voor hadden. In de psychiatrie staan dit soort verschijnselen ook bekend als ‘wanen’.
Tot slot een kleine anekdote over de nestor van de partij D’66 die het politieke bestel wilde opblazen, Jan Terlouw. Wat hij van de monarchie vond? Het strookte natuurlijk niet met het partijprogram, maar ja het ging eigenlijk best goed. Zo zie je maar hoe je in dit vrijgevochten land snel weer een lakei kunt worden.
