Barbara Ehrenreich
Heeft u haar gezien op de teevee, Barbara Ehrenreich? Die Amerikaanse schrijfster die zo onthullend de armoede in de Verenigde Staten beschrijft. Een uurloon van 6 of 7 dollar zonder enige sociale voorziening, vrouwen die luiers om moeten omdat ze niet naar de wc kunnen. Werkgevers die met de computer rommelen, zo de gewerkte uren naar beneden manipuleren. Met een president als Donald Trump, die geen sociale voorzieningen wil, die werkgelegenheid wil scheppen door luchtvervuilende industrieën nieuw leven in te blazen, die de klimaatverandering ontkent.
Terwijl Emmanuel Macron in Frankrijk door dik en dun vast houdt aan het klimaatakkoord van Parijs tegen alle provocaties van gele hesjes in, die geen greintje verantwoordelijkheid opbrengen voor wat er op het spel staat, die met al hun vrije tijd dank zij de sociale voorzieningen de boel plat kunnen gooien. Waarom? Omdat ze feest willen, consumeren tot ze er bij neervallen. Waarom knappen ze met al die vrije tijd hun huis niet op, in plaats van te protesteren tegen de slechte woonvoorzieningen en nu weer tegen de hoge brandstofprijzen? Terwijl Macron heeft toegezegd dat voor de kwetsbaren te compenseren. Ja, leuk mooi en aardig denken ze, dan hebben we niets meer om te protesteren, dat is toch zo gezellig. Après nous le déluge.
En als u nu denkt dat daarom het Amerikaanse systeem beter is, omdat ze daar moeten werken tegen heug en meug in, hebt u het mis. Ik toon hier de uitwassen van de menselijke soort. Aan de ene kant het misbruik door gebrek aan behoorlijke arbeidswetten en aan de andere kant het misbruik van de sociale voorzieningen, waar we ook dat tegen wil en dank verheerlijkte multiculturalisme aan te danken hebben.
Ook voor Trump geldt dus, wellicht door de leeftijd die hij mee heeft, après moi le déluge. Voor de jonge Macron geldt dat niet, hij ziet de rampen over zich heen komen. Trump ziet er geen been wapens te verkopen aan een moordenaar. Door redenerend zal hij een oorlog niet uit de weg gaan als het werkgelegenheid oplevert.
Om terug te komen op Barbara Ehrenreich. Zoals zij op de teevee in haar dankwoord voor de toekenning van de Erasmusprijs sprak over de sfeer die zij hier aan deze zijde van de oceaan ondervond, aangenaam en hartelijk, was dat zonder dat zij het hoefde te zeggen tegelijkertijd een diskwalificatie en het failliet van de Amerikaanse samenleving. Ikzelf ben er nooit geweest, heb het ook bewust vermeden. Ik voel mij daar niet thuis, al zullen daar best hartelijke mensen wonen. Het moet een land zijn waar het banksaldo de moraal bepaalt, met de hoogste advocatendichtheid ter wereld, waar alle middelen zijn geoorloofd. De National Rifle Association is het zinnebeeld van een samenleving waar men elkaar bevecht op leven en dood zonder dat het oorlog is, het verheerlijkt als de echte moraal.
Moeten wij in Europa niet leren op eigen benen te staan? Ons niet laten ringeloren door een vriend die zegt het beste met ons voor te hebben maar geen voorbeeld kan zijn? Laten we in Europa een eigen leger opbouwen, de dienstplicht instellen om ons te verweren tegen onbeschaafde landen als Rusland, Turkije en de hele verdere rataplan daarginds. Er voor zorgen dat de dollar niet langer de internationale geldmarkt beheerst. Ik hoor al die politici verzuchten, dat lukt nooit. Ik zeg u, het kan, waar een wil is is een weg. Wij kunnen niet toestaan dat de mensen zich doodvreten. Wat het roken betreft zijn we op de goede weg. Nu dat andere nog.
