In Frankrijk en ook in de rest van de wereld is er veel roering ontstaan over de zedenzaak in het plaatsje Marzan, de affaire Pellicot. Dominique Pellicot, de echtgenoot van Viviane Pellicot heeft zijn vrouw gedurende dertig of veertig jaar laten verkrachten door andere mannen die hij daartoe uitnodigde. De vrouw was gedrogeerd. De man staat nu terecht en de vrouw wordt bewierookt als een heldin omdat ze de schaamte overwint door haar slachtofferrol zo publiekelijk te kijk te zetten. De vrouwenbeweging steekt ze een hart onder de riem door te laten zien welk leed de vrouw treft. Het is de zoveelste opleving van de Me Too beweging.
Klachten van vrouwen over wat zij van de man moeten verdragen zijn er altijd geweest. Simone de Beauvoir, Betty Friedan etc.. Wat opvalt in de affaire Pellicot is dat de vrouw nooit naar de politie is gestapt. Zij heeft pas aangifte gedaan nadat haar man was opgepakt toen hij in een supermarkt een vrouw onder haar rokken probeerde te filmen. Wat van dit alles te denken? Je kunt je hierbij van alles fantaseren. Het meest opmerkelijke vond ik de reactie van de burgemeester van het plaatsje: ‘Er zijn tenminste geen doden gevallen.’
Een aantrekkelijke jonge vrouwelijke advocaat van twee van de aangeklaagde mannen deed haar voordeel. Zij haalde het nieuws met haar van zichzelf gefilmd commentaar over de ondervraging tijdens de behandeling van de zaak. Zevenendertig mannen zijn aangeklaagd en inmiddels veroordeeld. Dominique Pellicot kreeg twintig jaar, de rest minder maar ook fors. Sommigen zijn in hoger beroep gegaan. Dominique Pellicot niet.
Het hachelijke aan deze zaak is dat ieder kritisch commentaar wolvengehuil zal doen losbarsten. Want mag men zich afvragen of de vrouw zelf geen blaam treft? Door toe te staan dat zij zich jarenlang heeft laten misbruiken door niet zelf in te grijpen? Ik kan mij niet voorstellen dat zij er niets van gemerkt heeft. Dit vormt geen verzachtende omstandigheid voor de daders, maar doet wel af aan de heldenrol die de vrouw met zichtbaar genoegen zich laat welgevallen. Als het niet in strijd is met de wet acht ik het een ieders goed recht om op zijn of haar manier een deel van de publieke aandacht op te eisen. Maar het één smaakt beter dan het andere.
Hoe kwamen die mannen tot hun daad? Misschien was het opwindender dan om naar de hoeren te moeten. Misschien waren die mannen geen hoerenlopers, maar eerbiedwaardige huisvaders die zich in hun saaie leven met dito echtgenote dit opgelegde kansje niet voorbij wilden laten gaan.
Misschien weet de schrijver Michel Houellebecq daar een antwoord op. Men kan sommige passages in zijn boeken smakeloos vinden en zich afvragen of deze passen in een boek dat literaire ogen wil gooien, Houellebecq gaat de onderhuidse spanning waar de voorzienigheid de mens mee opgezadeld heeft niet uit de weg.
Zo beschrijft hij in zijn laatste boek Aneantir vele smakelijke passages die vallen onder de rubriek slaapkamergeheimen. De hoofdpersoon Paul Raison heeft als schoonvader een onkreukbare rechter opgeleid aan de meest vooraanstaande instituten in Frankrijk. Hij verbaast zich er niet over dat met zo’n vader zijn echtgenote asexueel is geworden. Om aan hun jarenlange onthouding een eind te maken en er wat aan te doen neemt hij de proef op de som. Tegen een aanzienlijk som hij zich laat pijpen door een escortgirl. Als hij merkt dat zij de dochter van zijn zuster is en het meisje hem ontdekt als haar oom wil zij hem het geld teruggeven, wat hij weigert. Later heimelijk in de familiaire sfeer, gelet op het opgebloeide huwelijk van haar oom, wil zij weten of haar bijdrage geholpen heeft.
Michel Houellebecq weet wat er leeft onder de mensen. Ik acht het niet uitgesloten dat, gevraagd naar zijn mening over de zaak Pellicot, hij tot de slotsom komt dat zij de auctor intellectualis van het geheel geweest is.
