HOGERE WISKUNDE
Wat mij het meest heeft getroffen in de berichtgeving na de aanslag op Charlie Hebdo was de opmerking van de Franse president François Hollande dat de moslimgemeenschap het allereerste slachtoffer was. Om dat voor mij als eenvoudige burgerman te begrijpen was gewoon teveel. Ik hapte naar adem. Had ik iets over het hoofd gezien? Had ik sommige zaken verward? Want ik bleef zitten met veel vragen die voor François Hollande misschien glashelder zijn maar voor mij niet. Ik blijf erbij dat het doelwit van de aanslagen geen moslims waren en toch zijn die juist het slachtoffer volgens de geciteerde spreker. Na te zijn bekomen van de schok kon ik weer nadenken. En nadenken betekent dat je moet kunnen begrijpen wat er in het hoofd van een ander omgaat. En ik zag het nu glashelder. Natuurlijk was de moslimgemeenschap het slachtoffer. Stel je maar eens voor wat ze te vrezen hebben van haatdragende antimoslim hooligans. Hoe had ik er toch zo naast kunnen zitten. En ik had ook opeens in de gaten hoe François Hollande dit varkentje zou gaan wassen. Het was de stille diplomatie. Op het Élysées zou wekelijk een informele bijeenkomst van verantwoordelijke eindredacteuren worden gehouden om te bespreken wat wel en wat niet kon. Dat was nog eens echte persvrijheid. Ik ga nu eindelijk ook eens het boek Soumission van Michel Houellebecq kopen want ik geef jullie op een briefje dat het daar al in staat.
Alsof het nog niet genoeg was zag ik op de teevee in het programma Jinek de Rotterdamse burgemeester Ahmed Aboutaleb die alles in de war gooide. Die was zelf moslim, geloofde in de moslimtraditie. Hij zei dat het medicijn tegen de verstoorde samenleving lag bij de moslimgemeenschap. Die moesten het oplossen en niet François Hollande of Lodewijk Asscher met hun stille diplomatie. Aboutaleb zei dat de moslimgemeenschap bij zichzelf te rade moest gaan. Hij verwierp de ja maar cultuur die begrip wil tonen en verontschuldigingen zoekt voor wandaden. De moslimgemeenschap zou moeten leren zich te verplaatsen in het gedachtengoed van de westerling die zich bedreigd voelt. En volgens Aboutaleb worden ze bedreigd. In het oosten worden kleine overblijvende christengemeenschappen vervolgd, uitgemoord. De moslims daar steken in kleine bootjes de zee over om in het westen liefdevol ontvangen te worden, om daar in vrijheid hun religie te kunnen beleven. En als dank gaan ze weer terug naar het oosten om? Ja u begrijpt, zoals Max Havelaar in het sprookje Saïdjah en Adinda moest verzuchten dat zijn verhaal eentonig wordt zo ervaar ik het hier ook. En vanuit het oosten keren ze weer terug om? François Hollande en Lodewijk Asscher vragen om begrip voor die strijd. Ze voelen zich bedreigd door aanvallers die schieten met papier en vergissen zich door terug te schieten met karabijnen. Vergissen is menselijk. Daar herken je ze aan. François Hollande en Lodewijk Asscher willen die prikkel wegnemen. Zij hebben het beste met hen voor.
Ik probeerde mij te verplaatsen in het gedachtengoed van Ahmed Aboutaleb, hoe die dat zou vinden. Ik zag hem al verzuchten: ‘Ze spelen alleen maar Marine Le Pen en Geert Wilders in de kaart. Wat een machteloze Fransen! Nicholas Sarkozy die iedereen wil opsluiten en François Hollande die ze weer vrijlaat. Maar ja, het zijn ook geen moslims en kunnen dus de oorzaak niet wegnemen. Ik heb met ze te doen. Met Lodewijk Asscher heb ik nog een hele kluif.’
Eén ding nog bleef bij mij hangen. Aboutaleb had het gehad over moslimtraditie.
